Door Ben Hulshof

'Je moet doen wat jouw hart je ingeeft'

Het overlijden van Ben Kortmann heeft veel parochianen verrast en ontroerd. Hij werd op handen gedragen en de volle Laurentiuskerk op de dag van zijn uitvaart (21 oktober) was daar de bevestiging van. Parochianen, familieleden, vrienden en collega's kwamen samen in een laatste eerbetoon aan een warme en hartelijke man. Ben Kortmann werd in 1982 de opvolger van Pater Anton Wisch, die na het overlijden van pastoor Van Stee tot tijdelijk pastoor was benoemd. In het Ginneken was hij pastoor van 1982 tot 1994.

Thuisgevoel
ln zijn eerste preek bood hij onze gemeenschap zijn 'geloofsbrieven' aan. Hiermee maakte de rijzige gestalte, die hij was, duidelijk waar zijn verantwoordelijkheid lag. Daarmee dwong hij van begin af aan respect af, zonder een vorm van afstandelijkheid te tonen. Zoals in al zijn preken wist hij duidelijk te maken, waar het in dit leven en met het geloof om zou moeten gaan, zonder belerend over te komen. Hij gaf je een thuisgevoel in de kerk. Een viering op zondag was ook echt een viering. Je had het gevoel dat je iets had meegekregen naar huis; om daar toch nog eens over na te denken. Ben hield van structuren en ordening in zijn pastoraat. Het instellen en organiseren van een parochie-secretariaat, eerst in zijn woonhuis aan de Willem lll laan is daar een goed voorbeeld van.

Goede verhoudingen
Ben hield van goede verhoudingen binnen de parochiegemeenschap en de aimabele persoon die hij was, droeg daar in hoge mate aan bij. Hij hielp in en buiten de kerk waar hij nodig was. Hij wist het kloppend hart van de samenleving te doorgronden en voor velen was hij een ruimdenkende raadgever. Hij had van die opsteek zinnetjes: 'Je moet doen wat jouw hart je ingeeft' zonder een exact antwoord te geven op een gestelde vraag.

De juiste proporties
Veel van zijn parochianen heeft hij bijgestaan in de laatste uren van hun leven en hen een waardige uitvaartdienst gegeven. En veel bruidsparen blij gemaakt met de inzegening van hun huwelijk. De fotoboeken, bij ons aanwezig in de kerk, zijn daarvan de echte getuigen.
De verkondiging van het Woord Gods was toch vaak een moment waar iedere kerkganger naar uitkeek. Het was niet alleen het Woord van God, maar ook wat er in de wereld omgaat. Hij ging ook moeilijke situaties waarin de kerk in een negatief daglicht kwam te staan niet uit de weg. Ik moest daarbij denken aan één van de laatste preken die hij met Kerstmis heeft gehouden over het misbruik in de kerk. Op magistrale wijze wist hij dit fenomeen te verwoorden en de negatieve kwalificaties in de juiste proporties te plaatsen zonder de schuldigen vrij te pleiten van hun misdragingen. Pastoor Kortmann was een ziele-herder in hart en nieren. Zo hoorde ik deze week in een gesprek met een parochiaan de opmerking: Ben kon woorden omzetten in muziekklanken die je altijd weer raakten.

Feestelijke liturgieviering
Hoewel Ben niet hield van poespas en conventies, was hij er altijd wel op uit om een mooie gepaste feestelijke liturgieviering neer te zetten. Dan was elke inspraak welkom, zoals b.v. de 'grote' toer of de 'kleine' toer. Dat wil zeggen of je door het hoofdpad naar voren schrijdt of langs de korte zijde. Wij hebben in de vitrines in de Laurentiuskerk een kleine expositie van foto's ingericht als aandenken en eerbetoon aan een geliefde herder en priester. Hij leeft voort onder ons. Hij werd en wordt nog steeds op handen gedragen als we over hem spreken. Wij gedenken met warmte en diep respect, onze trouwe goede Ben Kortmann!